Ο ΣΥΡΙΖΑϊσμός, ανώτατο στάδιο του μικροαστισμού

Κάθε sexy νέος, ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος!

Το 1981 είμαι 15 ετών. Ακούω Νιόνιο, Παύλο αλλά και disco για να την σπάω στους rockάδες που συν τοις άλλοις τους αποκαλώ λέτσους, αφού δεν τους γουστάρω με τίποτα. Όποτε “πέφτει” κανένα καλό χαρτζιλίκι ή κάποιο πλούσιο μεροκάματο το “σκοτώνω” σε κάποιο disco club και στα ξενύχτια. Φυσικά στα μουλωχτά ακούω όλη την rock σκηνή, αλλά στους λέτσους κουβέντα…. Πάω στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Αντρέα και του Χαρίλαου, για πρώτη και τελευταία φορά. Ανακαλύπτω όλως τυχαίος τον Karl Marx και τον Μιχαήλ Μπακούνιν (ρωσ.: Михаил Александрович Бакунин). Παράλληλα με το ερωτικό ξύπνημα της εφηβείας (στην εποχή μου τα γκομενιλίκια ήταν «Love’s Labour’s Lost») έχω αρχίσει να διαβάζω το Das Kapital (τρομάρα μου) καθώς και άλλα μαρξιστικά και αναρχικά αναγνώσματα. Σ΄ αυτή την εποχή έχω αναφερθεί στην «De Profundis, εξομολόγηση ενός ασήμαντου ανθρώπου». Το 1983 αρχίζει ο ακαδημαϊκός μου βίος (φοιτητική ζωή)…. Και κάπως έτσι “πέφτω μέσα στην μεταπολίτευση” του Παπατζή Ανδρέα. Η “διάλυση” της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος – Β’ Πανελλαδική και η διάσπαση των 400 (μια κίνηση διάσπασης του ΚΚΕ στην οποία ελάχιστοι αναφέρονται, για ευνόητους λόγους), φέρνει πολλά από αυτά τα στελέχη άστεγα (αλλά έτοιμα για δράση) στις επάλξεις του φοιτητικού κινήματος, και όχι μόνο…. Αναμενόμενα εγώ έρχομαι σε επαφή μαζί τους και αρχίζει ένα γαϊτανάκι που φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Δεν θέλω να σας κουράσω περαιτέρω, αφού καλά να ΄μαστε θα έχουμε τις ευκαιρίες στο μέλλον…

Η κάπως σύντομη αναφορά έγινε για να καταστήσω σαφές ότι, τον αριστερό, μικροαστό κυρίως, τον έχω «φάει στην μάπα» από τότε που έβγαλα τα πρώτα μου φτερά. Δεν υπονοώ ότι έχω την καλύτερη, πιθανά διαυγέστερη ή και αντικειμενική εικόνα για τα γεγονότα αυτής της διαδρομής. Λέω όμως με πλήρη συνέπεια και εν γνώση των συνεπειών του νόμου ότι είμαι από τους ελάχιστους, προφανώς ηλίθιους κατά την νεοραγιάδικη “ιδεολογία”, που δεν βολεύτηκε σε κανένα μαγαζί ή παραμάγαζο της Αριστεράς και των άλλων “προοδευτικών” δυνάμεων και δεν εξαργύρωσε, τουλάχιστον μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, τις ιδέες του ή την στάση του με κάποιο οφίτσιο. Γνωρίζω από την εικόνα που έχω στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο αλλά και από πληροφόρηση (μικρό χωριό η Ελλάδα) ό,τι είναι και άλλοι που ανήκουν σ΄αυτή την κατηγορία ηλιθίων, αν και εφόσον μπορούμε να τους κατατάξουμε σε μία κατηγορία. Πόσοι είμαστε, δεν μπορώ να το εκτιμήσω ούτε κατά προσέγγιση. Δεν πρέπει πάντως να είμαστε “σοβαρό” ποσοτικό μέγεθος. Για τα ποιοτικά μεγέθη είναι βεβαίως σχεδόν αδύνατη κάθε εκτίμηση.

Αριστερός ή Δεξιός ίδιος είναι ο μικροαστός, όπως λέω συχνά πυκνά. Το κουστουμάκι που φοράει αλλάζει λίγο σε χρώματα και ποικιλία. Νυχθημερόν κοπιάζει να γίνει αστός αλλά η καλοπέραση, καλοπέραση. Στην εργένικη ζωή του τον “τρώνε” οι έγνοιες: Φοβάται, μην του “φάνε” την «γλάστρα» που κουβαλάει στα club και μην του κλέψουν την ασημένια ταμπακιέρα και το zippo. Βεβαίως η πιο μεγάλη του αγωνία είναι να μην του σπάσουν την «μπέμπα» που οδηγάει. Για τον Νεοραγιά αυτοκίνητο και γκόμενα διατηρούν μια παθολογική και αντιστρόφως ανάλογη σχέση. Με απλά λόγια: Όσο πιο μεγάλο είναι το “ένα” τόσο πιο μικρό είναι το “άλλο”. Όσο πιο επιθετική η οδήγηση τόσο πιο αγαμήτου και ανοργάσμου είναι οι νύχτες του μικροαστού. Ο μικροαστός, τα βράδια που δεν ιδρώνει στο clubbing, «ξυπνάει στον εφιάλτη» ότι έγινε προλετάριος και βλέπει τον εαυτό του κάθιδρο στα γιαπιά, στην ναυπηγοεπισκευαστική, στα ορυχεία και σε άλλες βρώμικες και κοπιώδεις δουλειές. Οι μικροαστοί που φοβούνται τους “εφιάλτες” και που δεν είναι «φορτωμένοι με χαρτί» διαβάζουν κανένα Marxιστικό, είναι cineφιλ, μιλάνε στο αντικείμενο του πόθου για φεγγάρια, ηλιοβασιλέματα και όλα αυτά που λένε οι κομ-μουνι-στές για να γαμάνε τζάμπα. Με βάση αυτούς τους δύο ιδεότυπους παράγεται μια ποικιλία από ενδιάμεσες διαβαθμίσεις που κοσμεί το μικροαστικό “γένος”. Όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, οι μικροαστοί κάνουν το καθήκον τους στην κοινωνία και δημιουργούν οικογένεια προκειμένου να διαιωνισθεί το είδος. Οι άρρενες επιδιώκουν να βρουν ότι “καλύτερο” από τον κατιμά που απομένει μετά την απαλλοτρίωση του ανθρώπινου δυναμικού από τα καλόπαιδα των νεο-κοτζαμπάσηδων, που, χάριν εντυπωσιασμού και επειδή υπάρχει έλλειψη από δαύτους, τους λέμε αστούς. Όταν αποτυγχάνει κάθε προσπάθεια να “ψήσουν” την ομορφούλα και τσαχπίνα με την κάποια προίκα, φορτώνονται “το μπάζο” με την μεγάλη προίκα. Τα θηλυκά του μικροαστικού στερεώματος, διαθέτοντας αρκετά εξ αυτών κάρο, που τους έχουν αγοράσει συνήθως ή ο μπαμπάς με το εφάπαξ ή ο λιγούρης χορηγός, ξεχύνονται στις λεωφόρους της απόλαυσης. Η ανοχή του μπαμπά είναι πλέον δεδομένη, αφού τα παλαιά μικροαστικά ήθη έχουν αντικαταστήσει νέα. Από τότε που λίγδωσε το άντερο του μικροαστού στο Ραγιαδιστάν έγινε στο πιτς φιτίλι Ευρωπαίος και φιλελεύθερος. Το παιδιά μπορούν να κάνουν τις τρελίτσες τους, παιδιά είναι…. Αρκεί να μην τους βγουν, ο γιος gay, η κόρη λεσβία και αμφότεροι κομμουνιστές. Η κόρη μπορεί, να κρεμιέται στο τσιγκέλι, αρκεί το περιοδικό ή το θέαμα να είναι in, mainstream και να πληρώνει καλά. Μπορεί επίσης να κάνει πίπες, αρκεί “ο λεβέντης” να έχει σπορ κάμπριο. Η παλιά κατάφαση «δεν θα σε κάνω εγώ πουτάνα», έχει αντικατασταθεί από την ερώτηση, «τι του βρήκες του αλήτη;» Όπου αλήτης…. Ένας καθημερινός και συνηθισμένος εργαζόμενος νέος.

Οι μεγάλες τομές στην κοινωνία που έκανε ο Αντρέας με την άνοδό του στην εξουσία είναι:

• Έκανε διάσημους, πλούσιους και με εξουσία, διάφορους ασήμαντους, ατάλαντους και ανίκανους.
• Βόλεψε πολλά από τα παιδιά των «μη προνομιούχων», όπως τους αποκαλούσε ο ίδιος.
• Εξαγόρασε μπόλικους Αριστερούς και ενσωμάτωσε αρκετούς κεντρώους από το πάνω ράφι, προκειμένου το ΠΑΣΟΚ να αποκτήσει προοδευτικό και αριστερό προσωπείο.

Η Αριστερή διανόηση πέτυχε, με το αζημίωτο φυσικά, να φτάσει τον Μπρέχτ (Eugen Berthold Friedrich Brecht) μέχρι το τελευταίο κατσικοχώρι. Τα αποτέλεσμα αυτής της επιτυχίας είναι ευδιάκριτα αφού καταφέραμε να αποκτήσαμε Μέγαρο Μουσικής χωρίς να χάσουμε το «περιβόλι του ουρανού» και τον «παίδαρο».

Στην μετά-«κλικ» εποχή στο MEGAλο κωλοχανείο όλα μπερδεύτηκαν γλυκά.

Οι εναπομείναντες στα groupuscules της Αριστεράς και στα alternative mass media επιτέθηκαν στο “φτηνό” εμπορικό θέαμα αναδεικνύοντας την “ποιότητα” και θέτοντας  αμείλικτα διλήμματα. Ειδικότερα εμείς τα αγοράκια έπρεπε να απαντήσουμε για παράδειγμα σε ερώτημα του είδους: Αξύριστη Κνίτισα, αναρχοφρικιό κ. ά τέτοια “επαναστατικά” ή σιλικονούχο ξέκωλο κ.ά. τέτοια “όμορφα”, σε αναμετάδοση. Οι καθημερινοί και ασήμαντοι άνθρωποι (γυναίκες και άντρες) έχουν εξαφανιστεί από το “κάδρο”, μέχρι τις μέρες μας…

Τα περισσότερα groupuscules μέσα στο ορυμαγδό της Ιστορίας και στο τέλος των «παχέων αγελάδων» έγιναν συνιστώσες και διεκδικούν την κυβέρνηση. Για την εξουσία, ακόμη και αν σχηματίσουν κυβέρνηση, έχουν ακόμη δρόμο, σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα του Αλέξη. «Πίσω από τις λέξεις έρχεται ο Αλέξης» και την ερχόμενη Κυριακή στις 17 Ιουνίου μέσω της κάλπης ο λαός θα απαντήσει στο προαναφερθέν αλλά και σε άλλα σημαντικά διλήμματα.

Γιατί ο λαός, από μήνα σε μήνα…. Είναι κυρίαρχος.