Δαίμων Δαήμων
Ήμουν, είμαι και θα παραμείνω μέχρι να εγκαταλείψω τον μάταιο τούτο κόσμο, αθεράπευτα ειδωλολάτρης. Τα φανατικά χριστιανό-φασιστάκια έχουν «δίκιο» που μας αποκαλούν ειδωλολάτρες εμάς τους Έλληνες. Έχουν όμως άδικο γιατί στ΄ αλήθεια αγαπούν να μισούν τα είδωλα. Ελπίζω η θέα Αθηνά, που την υπηρετώ και την έχω καβάτζα, να μου δίνει χρόνια.. Έχω όλη την κακή διάθεση να αποδομήσω την νίκη της ορθοδοξίας εναντίον των εικονοκλαστών. Το θέμα «Εικόνες» λύθηκε στον ανατολικό χριστιανισμό, με λουτρό αίματος και πολύ πόνο, αλλά ας μην αφήνουμε τις ασήμαντες ανθρωποκεντρικές λεπτομέρειες να σκιάζουν το στοχασμό μας.
Συχνά πυκνά ο εικονολάτρης συγχέεται με τον εικονόδουλο, από θρησκευόμενους ή «άθεους» εικονοκλάστες, προκειμένου οι τοιούτοι να αποκτήσουν έρεισμα στο μικροαστικό πόπολο. Η ηθική, παρά τα αντιθέτως προβαλλόμενα, απασχολεί ποικιλότροπος την ψωραλέα πνευματική ελίτ του εγχώριου προτεκτοράτου. Αριστεροί (με ή χωρίς « »), αριστεριστές, γενικώς «προοδευτικοί», ελληνορθόδοξοι, ελληνοκεντρικοί -αλλά με το στανιό- κ.ά. σούργελα της εγχώριας «πνευματικής ζωής» έχουν έναν (τουλάχιστον) κακό λόγο να πουν για το Θέαμα. Επειδή όμως το Θέαμα έχει μια θεϊκή (ιερή) ευρύτητα και σημασία, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει ο Πλωτίνος ως θεμελιωτής της θεαματικής νεωτερικότητας, χρησιμοποιούν σχήματα της κατωτάτης υποστάθμης για να το διαβάλουν ή και να το εξοβελίσουν από τη γήινη καθημερινότητα. Εικονόδουλοι και εικονοκλάστες έχουν την αυτή παθολογική σχέση με την «Εικόνα».
Η λατρευτική σχέση των Ελλήνων με τους θεούς δεν υπήρξε ποτέ ούτε συμβολική σχέση μαζί τους, δηλ. σχέση-νόημα, ούτε θρησκευτική-ενορατική. Δεν υπάρχει για τον Έλληνα μυστική ένωση με το θείο, ούτε σ΄ αυτόν ακόμα τον «ακραίο» Πλωτίνο, που δεν ήταν Έλληνας και γι΄ αυτό υπήρξε και υπάρχει στις μετά-αναγνώσεις του ως «Έλληνας» με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Δεν υπάρχει επίσης για τον Έλληνα λογική σύλληψη του θείου. Ο Έλληνας ιδρύει όχι μόνο τον άνθρωπο ως «ζώον πολιτικόν» αλλά πολύ περισσότερο και εμφατικά αναδεικνύει τη χρησιμότητα του Κόσμο(ς)-Ειδώλου. Οι θεοί δεν είναι παρά μέρος αυτού του κόσμου. Οι Αθάνατοι.
Ο θεός και το θέαμα έχουν κοινή ρίζα. Αυτό δεν είναι μια φιλολογική-καλλωπιστική προσέγγιση αλλά το κεντρικό νόημα του ΕΙΝΑΙ. Ο άνθρωπος είναι θνητός θεός. Η λειτουργία (οργανικότητα) του είναι αξιοθαύμαστα θεαματική.
Το θέμα που ανοίγω με τις αιρετικές (αφοριστικές) μου ανακοινώσεις είναι ακανθώδες, σχεδόν τρομακτικό, για την ιδεολογική ασφάλεια του Εσπέριου προτεστάντη-καλβινιστή, που όλα τα τακτοποιεί, τα πάντα τακτοποίησε και όχι «Εν σοφία Εποίησε». Η εμμενής εικονοκλασία είναι που παράγει μια λατρεία του θεάματος που ξεπερνάει κάθε όριο και μετατρέπεται, όποτε τα συναισθήματα σχεδόν παγώνουν, σε μίσος για τα είδωλα. Η υλική βάση του θεάματος στην νεωτερική, αλλά ειδικότερα και πιο απροκάλυπτα στη μετά-νεωτερική, κατάσταση, είναι αυτό ακριβώς το μίσος για τις «Εικόνες». Οι ταλιμπάν από τότε που υπάρχουν και η συγχρονισμένη εκδοχή τους ως ISIS «δημιουργούν» δια της καταστροφής των «ιστορικών ειδώλων» και της οικειοποίησης και εκτροπής (détournement) του Δυτικού Θεαματικού, αλλά και του Θεαματικού εν γένει, το Είδωλο των Ειδώλων.
Η αποφατική (αρνητική) θεολογία της ορθοδοξίας καθίσταται τώρα, αυτό που ήταν πάντα και δεν φαίνονταν, υλική πραγματικότητα, μέσω της διαρκούς καταστροφής. Το σύμβολο και η υλικότητά του είναι η «απουσία» του. Ακριβώς έτσι, με τρόπο, που αυτή η απουσία-καταστροφή σώζεται, διασώζεται και αναμεταδίδετε μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας. Όλες οι σκοτεινές και καταστροφικές «καλλιτεχνικές πρωτοπορίες» της μετα-νεωτερικής χλαπάτσας αποδείχθηκαν γατάκια μπροστά στην σχεδόν απόλυτη εκτροπή και οικειοποίηση (détournement) που τα τέρατα «κατασκευάζουν» καταστρέφοντας. Όταν ο ηλίθιος πρωτοπόρος ψέλλισε ή και βροντοφώναξε: ότι υπάρχει αξίζει να καταστραφεί, δεν υποψιάστηκε πως σχεδόν αμέσως (σε ιστορικό χρόνο) άπειρα μάτια θα τον κατέγραφαν, αυτόν και την καταστροφή, και άπειροι cloud servers θα αποθήκευαν την «επανάσταση».
Ο μετά-νεωτερικός άνθρωπος που συνεχίζει να εξακοντίζει κανονιστικά διατάγματα του λόγου απέναντι σ΄ αυτό το τερατώδες τέρας μοιάζει και εν τέλει είναι ένας βαριά οπλισμένος πίθηκος.
Ανακοινώνω το θάνατο του κόσμου.
Το ότι, παρόλα αυτά, ο («ανθρώπινος») κόσμος υπάρχει, δεν είναι μια ψευδαίσθηση ή κάποιο θεϊκό σενάριο που προβάλλεται στο écran του σπηλαίου, αλλά είναι ένα θαύμα. Η θρησκεία των θρησκειών. Το μυστήριο του κόσμου που επιστρέφει στο νόημά του, ο Λόγος.
Η αρχή του τέλους. Το τέλος κάθε αρχής. Όχι όμως το τέλος της Ιστορίας.
Το ότι δεν υπάρχει νόημα είναι το νόημα αυτού του κόσμου.
Υ.Σ. Μέχρι να επανέλθω δριμύτερος, απολαύστε το video-clip της Κούρδισας μουνάρας, θεάς και pop star, που έχει πολλά κιλά αρχίδια. Γευτείτε το «Hollywood» στη Μέση Ανατολή που στάζει αίμα.
Ο κόσμος θα καταστραφεί. Κανένα άγχος. Ας το γλεντήσουμε.
