Δαίμων Δαήμων
Έχω δηλώσει με παρρησία πως είμαι, και θα παραμείνω μέχρι να εγκαταλείψω τον μάταιο τούτο κόσμο, αθεράπευτα ειδωλολάτρης! Φρονώ πως είμαστε, με πολλούς τρόπους, τα «είδωλά μας», ως είδωλα κι εμείς ενός ιδιαίτερου τρόπου, μοναδικού. Θαυμάζω τον άλλον μέσω του εαυτού μου και μέσω του άλλου αυτοθαυμάζομαι.
Είναι ξεκάθαρο σε μένα, και σε όποιον/α/ο δεν είναι τελειωμένο πρόβατο, πως οι μόνοι πιο ηλίθιοι από τους πολιτικούς και τους καλλιτέχνες είναι οι ψηφοφόροι τους και οι θαυμαστές τους. Η πλέμπα (προλεταριακή και μικροαστική) που βοηθάει όλους αυτούς τους ατάλαντους και αχρείους οπορτουνιστές να ανέβουν ψηλά, όσο πιο ψηλά μπορεί να πάει ο κώλος της μαϊμούς, και το κυριότερο να κονομήσουν χοντρά. Βοήθα με φτωχέ μου για να μην σου μοιάσω, είναι ο γενικός τίτλος του σχεδίου της σωτηρίας του λαού. Στην φιλελέρικη ολιγαρχία του υπαρκτού λαϊκισμού που ζούμε οι θεοκράτες χάνουν συνεχώς έδαφος έναντι της κοσμικής λαμογιάς των πολιτικάντηδων σωτήρων και της «καλλιτεχνικής» δημιουργίας που αποθεώνει τον εξαχρειωμένο ναρκισσισμό της.
Το δικό μου μελό είναι πιο γαμάτο από αυτό της Τζώρτζια Κεφαλά. Μεγάλωσα κι εγώ λίγο πιο πέρα από το κτίριο που είναι πάνω από τα λουλουδάδικα, πέριξ της πλατείας Ομονοίας. Με πολύ χειρότερους όρους όμως από την Τζώρτζια γιατί ήμουν παιδί μονογονεϊκής οικογένειας. Η μητέρα μου την έκανε με γοργά πηδηματάκια, για να φύγει μακριά από την βαρβαρότητα και την πατριαρχία της επαρχίας. Κυρίως όμως για να επιβιώσει και να σώσει και μας.
Η ιστορία (μου) εκτός από μελούρα έχει και την πλάκα της. Η μητέρα μου εργάστηκε πολλά χρόνια, τα περισσότερα του επαγγελματικού της βίου, ως θυρωρός, συνδικαλίστηκε και με αυτό το επάγγελμα συνταξιοδοτήθηκε.
Το πως κατάφερε να την σκαπουλάρει, επί επταετίας, και να μην γίνει ρουφιάνα της ασφάλειας, είναι επίσης μια ιστορία ενδιαφέρουσα… Υγεία να έχουμε ιστορίες να λέμε. Σαν προλετάριος στην βιομηχανία του θεάματος έχω πολλά ράμματα για πολλές γούνες.
Γαμώ τα βυζιά της πεταλούδας!
Σούργελα υπάρχουν…
Στην επταετία (χούντα), αλλά και στις αρχές της μεταπολίτευσης, όποιος θυρωρός δεν ήταν ρουφιάνος της ασφάλειας πρέπει να αποτελεί αξιομνημόνευτο ιστορικό θαύμα.
Επειδή η γκάγκαρη αοιδός Τζώρτζια είναι γεν. το 1971 και η αφεντιά μου, ο μπουρτζόβλαχος, το 1966, είναι φανερό ότι τα μελό μας έχουν μια χρονική συνάφεια. Εδώ θα είμαστε, και ίσως μάθουμε αν και οι γονείς της είναι ένα ιστορικό θαύμα ή μια ακόμα «κανονικότητα» της κοινοτοπίας του κακού (μπαναλιτέ του διαβόλου).
Ο κώλος της Τούνη δεν ιδρώνει
Το βυζί της Κεφαλά δεν με καυλώνει
ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ
Αφήστε τους νεκρούς να προχωρούν.
