Δαίμων Δαήμων
Όταν σκοτώνονται, όταν σκοτώνονται
η ζωή τραβάει την ανηφόρα
με σημαίες, με σημαίες
με σημαίες και με βούρλα που τις κρατάνε.
Ο λαϊκισμός δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το λαό και ο λαός δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον πολίτη (ζώον πολιτικόν). Όπως ακριβώς το έθνος δεν έχει καμία σχέση με τον εθνικισμό και η πατρίδα δεν έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό. Η αφεντιά μου μάλιστα έχει μεγαλύτερη και εναργέστερη σχέση με την μητρίδα (μάνα γη καρποφόρα). Ο έρωτάς μας για ότι παράγει η γη, άρα και ο άνθρωπος ως προϊόν και δημιουργός της, είναι η πιο αυθεντική ένωση μας με το (κοινό) αγαθό. Τα τεχνήματα-τεχνουργήματα και τα καλλιτεχνήματα είναι επίσης μέρος αυτής της κατηγορίας και υπάγονται στους ίδιους ηθικούς κανόνες και «νοήματα βίου». Δεν χρειαζόμαστε την φυσιοκρατία για να είμαστε «φυσικοί» άνθρωποι. Και οι νομιναλιστές σαν την αφεντιά μου μια χαρά «φυσιολογικοί», ή μια χαρά μη φυσιολογικοί, είμαστε. Ούτε το «κράτος της φύσης», που είναι συγκεκαλυμμένη λογοκρατία και δειλός νομιναλισμός, μα ούτε και η λογοκρατία μας εξασφαλίζουν πρόσβαση στην αλήθεια. Η καθόλου ταπεινή μου γνώμη είναι ότι το πάθος για την αλήθεια και την ελευθερία είναι η ασφαλέστερη βιομηχανία παραγωγής άθλιων ζηλωτών και εξαχρειωμένων εξουσιαστών. Το κράτος είναι αποκλειστικά ανθρώπινη υπόθεση και είναι υπέροχο αν είναι του δήμου (δημοκρατία). Η δημοκρατία που μισούν θανάσιμα οι αριστεριστές, οι αναρχικοί και οι φασίστες και που αντιπαθούν επιεικώς οι φιλελέρες. Συμβόλαια με το διάβολο κάνουν μόνο οι ψυχοπαθείς και δυστυχισμένοι εξουσιαστές. Παρόμοια είναι και τα όνειρα των ταπεινών και καταφρονεμένων εξουσιαζόμενων, να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, ακριβώς επειδή (θέλουν να) βλέπουν μόνο την εξωτερική, glamour, εικόνα της εξουσίας και της δημοφιλίας.
Οι λαοί, επειδή ακριβώς δρουν και υπάρχουν ως λαοί, είναι χαζογκόμενες. Και μόνο που ανέχεται κάποιος να τον λένε λαό [δηλ. κάποιον από την (αγαπημένη των αριστεριστών και των φασιστών) μάζα] αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Φωνασκούν οι μαζάνθρωποι (οι χαζογκόμενες π.χ. λένε μονίμως δεν υπάρχουν πια Άντρες) πως δεν υπάρχουν πλέον ικανοί και «καλοί» ηγέτες όταν ακριβώς η «ύπαρξή» τους ή μη είναι η απόλυτη αντανάκλαση της κατάστασης του λαού.
Η ταύτιση της αυθεντίας και του κύρους με την εξουσία είναι η μόνιμα βλακώδης ύπαρξη του λαού. Επανερχόμενοι στην χαζογκόμενα αντιλαμβανόμαστε εύκολα ότι όπως το χαζόμουνο αδυνατεί να αντιληφθεί ότι αυτό είναι ανίκανο να γοητεύσει τον Άνδρα, δηλ. τον ενάρετο και ανδρείο, κι όχι το ανάποδο, έτσι και ο χαζολαός δεν παραδέχεται ότι οι ηγεσίες, ή οι «ηγεσίες», είναι η ανάλογη εικόνα του. Είναι παραπάνω από προφανές βεβαίως ότι στην κοινοβουλευτική ολιγαρχία που ζούμε δεν είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι (συλλογική ευθύνη) για το τι ψηφίζουν τα πρόβατα της μειοψηφίας που κυβερνάει διαδεχόμενη την προηγούμενη μειοψηφία.
Ο λαός είναι το εργαλείο και ο λαϊκισμός το όπλο της κάθε εξουσίας που σέβεται τον εαυτό της και την εξαχρείωσή της. Όσο πιο άπληστη και χυδαία είναι η ολιγαρχία τόσο πιο σφοδρή και ανενδοίαστη χρήση του λαϊκισμού κάνει κι όσο πιο πολύ λαός γίνεται ο λαός τόσο περισσότερους idiots (ιδιώτες) «παράγει». Ο «αντί»-λαϊκισμός των ελιτιστών είναι κι αυτός μέρος του ίδιου βρώμικου παιγνιδιού και η «κοινωνική μηχανική» δεν είναι παρά η πιο εκμοντερνισμένη εκδοχή αυτής της προαιώνιας κατάρας.
Κανένας ευφυής που είναι και αυτοδίκαια ενάρετος δεν επιθυμεί να εξουσιάζει, πολλώ μάλλον να εξουσιάζεται. Η αυθεντία και το κύρος, παρότι βρίσκουν την «εικόνα» τους στη δημοφιλία και το πλήθος, παράγονται συνήθως κατ΄ εξαίρεση και συχνά πυκνά ενάντια στην εποχή που τα ορίζει ή ακόμα χειρότερα τα περιορίζει. Ακόμα και οι σύγχρονοι του Περικλέα του Αθηναίου, οι πολίτες του «Αθηναϊκού Θαύματος», δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα.
Οι κορυφώσεις του φαινομένου (ιδιοφυΐα ή και μεγαλοφυΐα) που αφορούν στα ελεύθερα πνεύματα και ψυχές εκφράζουν με τον πιο τραγικό και συνάμα ευφάνταστο τρόπο την ανθρώπινη, βαθιά ανθρώπινη, ουσία του είναι που πάντα είναι γίγνεσθαι και ποτέ είναι καθ΄ αυτό (δηλ. στατικό είναι).
Δεν θα κουραστώ μέχρι να εγκαταλείψω το μάταιο τούτο κόσμο να επαναλαμβάνω κουραστικά και ενοχλητικά προς τους εθελόδουλους (εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους) τη βασική μου γραμμή: ο άνθρωπος είναι δαίμονας (θνητός θεός), το δεινότερο των πλασμάτων. Η τραγικότητά του συνίσταται στη δεινότητά του και συναρτάται αποκλειστικά από την υποχρέωσή του να αποφασίζει ή και να δρα συνειδητά (όπως λένε οι ολοκληρωτιστές) κι όχι στη θνητότητά του. Ο άνθρωπος γνωρίζει ότι θα πεθάνει αλλά δεν γνωρίζει ευτυχώς τι είναι ο θάνατος, όπως ακριβώς δεν γνωρίζει και τι είναι το μη είναι που δεν σχετίζεται καθόλου με το μηδέν ή και το κενό. Κάθε «θεωρία» θανάτου είναι μια συγκεκαλυμμένη «κοσμοθεωρία», ένα αισχρό και δειλό «νόημα βίου». Η ζωή δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή, είναι σκληρή, θα μπορούσα να πω, μα συνάμα και γλυκιά. Αυτό ακριβώς που βιώνουμε όταν δεν είμαστε τσακωμένοι μαζί της. Η ζωή δεν μας προσφέρει τίποτα και πολύ περισσότερο δεν μας χρωστάει.. μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι είναι μεγάλη πουτάνα. Η ζωή ξενογαμιέται, μας κερατώνει συχνά, μας φτύνει, μας κλωτσάει… δεν έχει έλεος. Εμείς οι όμορφοι, ευφυείς και κυρίως μετριόφρονες γνωρίζουμε πολύ καλά πως κάθε δικαίωσή μας, στον ορίζοντα του χρόνου, είναι κατάρα. Όταν η ανθρώπινη κατάσταση πάει κατά πως το έχεις δει το σενάριο δεν είσαι χαρούμενος αφού τούτο σημαίνει απλά πως ότι κοινοποίησες δεν έπαιξε κανένα απολύτως ρόλο, τα σκατά παραμένουν πιο κραταιά από ποτέ.
Η αληθινή φιλοσοφία δεν συνίσταται στη δημιουργία βιβλίων αλλά ανθρώπων
Οι «Παρθενώνες», οι «Πυραμίδες», τα γκουλάγκ και τα κρεματόρια, είναι αποκλειστικά ανθρώπινες δημιουργίες. Το τερατώδες μας προκαλεί αποστροφή, εάν, όταν και εφόσον, μας προκαλεί, είναι στα μάτια μας η φρίκη, γιατί είμαστε άνθρωποι, βαθιά ανθρώπινοι. Δεν θα δω ποτέ τον κόσμο με τα μάτια της γάτας μου κι αυτό καθιστά τη σχέση μας πιο ενδιαφέρουσα.
Η φύση απλώνεται γύρω μου και μέσα μου και εγώ είμαι το νόημα αυτού του κόσμου. Ενός κόσμου που δεν έχει νόημα.
Η αισθητική ως ηθική του μέλλοντός μας
Αφήστε τους νεκρούς να προχωρούν.
> art-io
