Ο απλός άνθρωπος (αν υπάρχει αυτό το είδος) έχει επιλύσει ή απλώς παραμερίσει προβλήματα που ο κάθε διανοούμενος (όχι καθεστωτικός-εξουσιαστικός), καλλιτέχνης (όχι καθεστωτικός-εξουσιαστικός) και ευφυής (όχι έξυπνος) έχει στην ημερήσια διάταξη να αντιμετωπίσει..
Είχα πάντα την αιρετική θέση ότι η εξυπνάδα είναι μασκαρεμένη, συγκεκαλυμμένη (σχετικά επιτυχώς) βλακεία, ή για να το πω κάπως διαφορετικά (δηλαδή ίδια με κάπως διαφορετικό τρόπο και κόπο): η εξυπνάδα προσμετράται από (και με) την ικανότητα να καλύπτεις τις βλακείες σου κι όχι από την φρόνηση και την επιθυμία να μην τις διαπράττεις. Σε γενικές γραμμές οι περισσότερες/περισσότεροι είναι αποτυχημένες-οι έξυπνες-οι, αφού αρκετές βλακείες κάνουν και συνάμα δεν καταφέρνουν να τις κρύψουν (συγκαλύψουν) από (και προς) (σ)την δημόσια θέα. Τις περισσότερες φορές (ως επί το πλείστον) η εξυπνάδα εκτελεί βλακείες και πραγματοποιεί την βλακεία ως οντικό παρόν (ή και παρών).
M. Heidegger: Sein und Zeit (1)
Ο Χάιντεγκερ συλλαμβάνει το Είναι ως την ύψιστη οντολογική (ontologisch), όχι οντική (ontisch) αρχή. Ποια η διαφορά οντικού και οντολογικού; Το οντικό σχετίζεται με την ύπαρξη των όντων, με αυτό που υπάρχει. Μια φιλοσοφική διερεύνηση, ας πούμε, που ασχολείται με ό,τι υπάρχει είναι οντική. Το οντολογικό είναι οντο-λογικό με το εξής νόημα: το λέγειν ως σκέψη που ενδημεί εντός εαυτού, εντός του εαυτού μου/μας και δεν γνωρίζει τίποτε άλλο παρά πώς να υπάρχει και να α-πορεί (Holzwege), δηλαδή να πορεύεται σε μονοπάτια, που δεν οδηγούν πουθενά και τα οποία ωστόσο αποτελούν «το γεφύρι από όπου χρωστάμε να περάσουμε το ρεύμα της ζωής μας» (Νίτσε). Αυτό το γεφύρι, μας λέει ο Νίτσε και με τον δικό του τρόπο ο Χάιντεγκερ, κανείς άλλος δεν μπορεί να το περάσει για λογαριασμό μας παρά μόνο εμείς οι ίδιοι, ήτοι Εγώ, Εσύ κ.λπ.
Εξυπνάδα και βλακεία είναι συνδεδεμένες με μια σχέση όχι διαλεκτική αλλά εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη από τους «έξυπνους» στοχαστές που αδυνατούν να δεχθούν την θνητότητα του ανθρώπου ως το καθοριστικά τραγικό στοιχείο του μεγαλείου του. Ο άνθρωπος ΕΙΝΑΙ και παραμένει ένας θνητός Δαίμων (Δαήμων) στο βαθμό και στο μέτρο που αποδέχεται την ζωή και την πράξη ως το μόνο πραγματικό νόημα του βίου. Κανένα βιολογικό-υλικό υπόβαθρο δεν θα προσδώσει νόημα βίου σε όποια/όποιον/όποιο αρνείται την δυνατότητα να κατακτήσει την ευδαιμονία χωρίς την παραμικρή εμμένεια του αγιοποιημένου σαρκίου του και κυρίως χωρίς καμιά αξίωση αθανασίας. Ακόμα πιο αυστηρά θα πω, κατά την καθόλου ταπεινή γνώμη μου, ότι, όποια/όποιος/όποιο αρνείται αυτό το βιολογικό-υλικό υπόβαθρο, την θεϊκή και ιερή υποταγή και υπαγωγή μας στον κόσμο, είναι απλά απλούστατα ένα βαθιά δυστυχισμένο ΟΝ που δεν έχει καμία συναίσθηση της κατάστασής του ακριβώς επειδή απέχει αυτής… Απουσιάζει.
Καμία θρησκεία ή και πολιτική θρησκεία δεν μπορεί να γιατρέψει τα όντα εκτός πόλεως (πολιτείας). Έξω από τον πολιτισμό δεν υπάρχει άνθρωπος παρά μόνο (πιθανά) ανθρωπόμορφες υπάρξεις που έχουν εφεύρει τον όρο κοινωνία για να εντάξουν εαυτούς σε ένα είδος (μη είδος).
Εσχάτως, όλο αυτό το έξω ή υπό ή υπέρ-«ανθρώπινο» είδος διαμορφώνει ή και κακό-«δημιουργεί» «κατασκευές του αφηρημένου» που αξιώνει (όχι φανερά βεβαίως, αλλά πάντα πούστικα), διαμέσου αυτών, κύρος και ισχύ.
Απέναντι σ΄ αυτόν το νέο ολοκληρωτικό ολοκληρωτισμό η ανθρωπότητα θα απαντήσει με την σχεδόν ολοκληρωτική εξαφάνιση των τερατωδών τεράτων ή απλώς με την εξαφάνιση της ίδιας.
Θα θέσω ένα προσωρινό τέλος με μια θνητή αισιοδοξία:
γαία πυρί μιχθήτω
> art-io