Δαίμων Δαήμων
Η εξομολόγηση ενός ασήμαντου ανθρώπου.
Γεννήθηκα Σαββατόβραδο σε μια επαρχιακή πόλη πριν 43 χρόνια, ευτυχώς σε νοσοκομείο αφού η μητέρα μου είχε την πρόνοια να πάει στην πρωτεύουσα του νομού για να έχει καλύτερες ιατρικές υπηρεσίες. Οι επαρχιακές περιπέτειες μου έληξαν λίγο πριν φτάσω στην ηλικία του νηπιαγωγείου όπου και η κατηφόρα με έφερε στην Πρωτεύουσα. Σε αδρές γραμμές, εκτός απ΄ την αστυφιλία της εποχής, η βασική αιτία για τον εξοστρακισμό μου από τον γενέθλιο τόπο, υπήρξε ένας αυταρχικός και ηλίθιος πατέρας και η απέραντη καθυστέρηση της ελληνικής επαρχίας στην δεκαετία του εξήντα. Η μητέρα μου, φύση ανεξάρτητη, ρίχτηκε στην περιπέτεια της ζωής στην μητρόπολη μην έχοντας συνειδητοποιήσει αρχικά το μέγεθος και τις πιθανές συνέπειες του εγχειρήματος της. Να σημειώσω μάλιστα, ότι άφησε πίσω της μια διόλου ευκαταφρόνητη περιουσία που απέρρεε από την οικονομική θέση πρωτίστως του πατρικού οίκου και δευτερευόντως της μητρικής προικοδοσίας. Ως γόνος εκ πεσούσης αριστοκρατικής οικογένειας της επαρχίας, βίωσα την ενηλικίωση μου μέσα στον λαϊκό περίγυρο των αθηναϊκών συνοικιών του ιστορικού κέντρου. Το ότι ήμουν παιδί χωρισμένης οικογένειας, για τον κοινωνικό περίγυρο της εποχής ισοδυναμούσε με ότι το παιδί αγνώστου πατρός θεωρούνταν μερικά χρόνια αργότερα. Η παιδική μου ηλικία, εν ολίγοις, διακρίθηκε από τον άοκνο αγώνα μου για ένταξη και αυτοπροσδιορισμό σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες και σε ένα εχθρικό και μισαλλόδοξο περιβάλλον.
Όσα κατά κάποιο τρόπο μου στέρησε η ζωή των παιδικών μου χρόνων τόσα και περισσότερα μου χάρισε η ζωή της πρώτης άλλα και της ύστερης νεότητας. Ως «παιδί του ’80» άρχισα να νιώθω το φρέσκο αέρα της εποχής που έρχονταν στις δυο τελευταίες τάξεις του Λυκείου. Τις πρώτες σελίδες του νοσταλγικού ημερολογίου καταλαμβάνουν με έντονα γράμματα οι περιπέτειες της τρελό-παρέας της 3ης Λυκείου. Αυτός ο άνεμος της «αλλαγής», σε συνδυασμό με την απόδοση των κόπων που κατεβλήθησαν τα προηγούμενα χρόνια για κοινωνική ένταξη, άνοιξε διάπλατα τις πόρτες μιας δεκαετίας που για την προσωπική μου ιστορία, αλλά και της γενιάς μου, αποτελεί μνημείο ελευθερίας. Ο έρωτας, η φιλία και το δημιουργικό παιχνίδι, σηματοδοτούν την εποχή. Το παιγνιώδες κλίμα συμπαρασύρει και την πολιτική. Η ενασχόληση μου με αυτή, αποτελεί μια προσαρμογή στο lifestyle της εποχής και δίοδο κοινωνικής ανέλιξης. Επί το λαϊκότερον, άμα δεν άρθρωνες δύο δράμια πολιτικό λόγο δεν έβγαζες ούτε γκόμενα. Αν και ανήκω σε μια ηχηρή μειοψηφία που κόπιασε πολύ μελετώντας και ασκούμενος στις τέχνες, του πολέμου, της πολιτικής και της ποίησης, σας διαβεβαιώ πώς το βασικά κίνητρα της πολιτικής ένταξης ήταν για τους περισσότερους αυτά που προανέφερα.
Η δυσκολία του να βγάλεις γκόμενα επηρέασε καταλυτικά αρκετούς της γενιάς μου με αποτέλεσμα το γκομενιλίκι να καταλαμβάνουν ένα αξιομνημόνευτο κομμάτι από τη θεματολογία της παρέας. Η εν λόγω θεματική αναπαράχθηκε κατά κόρον στις βιντεοταινίες της εποχής. Η ελληνική πρωτοτυπία στην αξιοποίηση της τεχνολογικής επανάστασης του VHS, που έκτοτε αποκαλείται video, αποδεικνύει το αδάμαστο της ελληνικής ψυχής και το ανυπέρβλητο ελληνικό δαιμόνιο. Σε μια επανάληψη της ιστορίας ως φάρσας, οι βιντεοταινίες θα παίξουν ακριβώς τον ίδιο ρόλο με αυτό του «καλού ελληνικού κινηματογράφου» του ’60, για να μας θυμίζουν, όλα αυτά, ότι η Ιστορία μας διδάσκει ότι δεν διδασκόμαστε τίποτα από αυτή.
Ο μικροαστός ποτέ δεν πεθαίνει,
δεν τον σκιάζει φοβέρα καμιά.
Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει
και ξανά προς την δόξα τραβά.
Σε ποίηση του αντεθνικού μας ποιητή
Εμάς λοιπόν, «της μεταπολίτευσης καημένη γενιά» (όπως λαλεί ο τροβαδούρος), μας στοιχειώνει τα πεπρωμένα η ακριβώς προηγούμενη γενιά, η «ηρωική γενιά του πολυτεχνείου». Τα κύρια πλεονεκτήματα τους, έναντι ημών, είναι ότι κουβαλάνε επαναστατικές περγαμηνές και παρέμειναν επί μακρόν ασφαλής υπό την αχλή του μύθου. Σε μια ύστατη επαναστατική πράξη, αρκετοί εξ αυτών, ρίχνουν τα ταξικά κάστρα. Οι γάμοι αριστερών διανοουμένων και καλλιτεχνών με ευκατάστατες και καλλιεργημένες νύφες είναι το ένα μέρος του σχεδίου. Ο μύθος του αριστερού διανοούμενου-καλλιτέχνη πουλάει τρελά και κάθε αξιοπρεπές «αστικό σπίτι» φροντίζει να προλάβει προκειμένου να αγοράσει το καλύτερο. Το σχέδιο ολοκληρώνεται με την κατάληψη των πολιτικών κομμάτων και των mass media. Η εξαργύρωση αυτών ακριβώς των πλεονεκτημάτων φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Ο Γιωργάκης έχει μαζέψει κάτι τελειωμένους κνίτες. Είχε προηγηθεί ο Σιμήτης με τους Μαοϊκούς. Από τα υπόλοιπα του αριστερισμού όλο και κάτι έμεινε για να ψαρέψει η ΝΔούλα. Η ορθοδοξία του ΚΚΕ καλά κρατεί και για όσο θα έχει έσοδα το μαγαζί. Την περίθαλψη των δυνάμεων της αριστεράς, της προόδου και των κινημάτων έχει αναλάβει εργολαβικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Στους media-ρχες έχω αναφερθεί και σε προηγούμενη αρθρογραφία μου, οπότε το θέμα έχει εξαντληθεί.
Το ότι εστιάζω την αφήγησή μου στα της αριστεράς, δεν έγκειται μόνο στο γεγονός ότι αποτελεί το χώρο δράσης της προσωπικής μου ιστορίας, αλλά κυρίως στο ότι ο χώρος αυτός, ακόμη και με τις «κεντρώες εκτροπές» του, τέθηκε στο επίκεντρο της εν λόγω εποχής. Μέχρι πριν από λίγο καιρό, το να δηλώνεις δεξιός απαιτούσε να διαθέτεις δυσθεώρητη αφέλεια ή απροσμέτρητο θράσος. Τα παιδιά της δεξιάς, με τα πανεπιστήμια της αλλοδαπής και τις αστραφτερές καταβολές, μόλις πρόσφατα απέκτησαν ένα στοιχειώδες κύρος και κατάφεραν να καταστούν φερέγγυοι υπηρέτες των εξουσιών. Ευτυχώς η βασιλεία τους δεν κράτησε πολύ. Τα Golden Boy μας τελειώσαν και αυτό από μόνο του είναι η πιο θετική πλευρά της κρίσης. Η έτερη παράμετρος από τα θετικά της κρίσης, είναι προφανής.
Ο κύκλος της μεταπολίτευσης έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα.
Το παιγνίδι έχει ανοίξει.
Οι ανάγκες τις εξουσίας να παράγει αενάως μύθους είναι σύμφυτες με τον ρόλο της. Κατά την διάρκεια μιας βασιλείας, λίγο ως πολύ, τα εργαλεία, τα πρόσωπα και οι στρατηγικές είναι κοινώς γνωστά. Το μόνο που μένει στους κρατούντες ή στους υπαλλήλους τους είναι μια προσεκτική αξιολόγηση του ανθρώπινου δυναμικού. Στο τέλος όμως ενός βασιλείου, τα γεγονότα αποκτούν δραματική έκφραση. Ασφαλώς δεν μπορείς, με τη χρεοκοπημένη ύλη της καταρρέουσας εποχής και τους κουρασμένους υπαλλήλους της να φτιάξεις νέο βασίλειο.
Ο τύραννος και ο σύμβουλός του πρεσβεύουν διαφορετικές απόψεις σε πολλά, και γενικά εκπροσωπούν διαφορετικές στάσεις ζωής, ένα όμως δέχονται εμφατικά από κοινού: η φιλοδοξία ξεχωρίζει τον άνθρωπο γενικά από τα ζώα και τον ανώτερο άνθρωπο ειδικά από τους υπολοίπους. Η δυσφορία και η δυστυχία του τυράννου προέρχεται κατά μέγα μέρος από το γεγονός ότι δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν του αποδίδεται από τους άλλους γνήσια αναγνώριση κι αβίαστος έπαινος· οι κολακείες δεν μπορούν δα να ικανοποιήσουν την αληθινή φιλοδοξία. – Ιέρων ή τυραννικός, VII,1-6, Ξενοφών
Φτάσαμε λοιπόν στο ζουμί της ιστορίας.
Εδώ ακριβώς θα απαντήσω στο ερώτημα:
Τι θέλει η αλεπού στο παζάρι;
Προσφέρω τις υπηρεσίες μου στον βασιλιά.
Το τι στο διάολο υπηρεσίες είναι αυτές έχει γίνει κατανοητό ελπίζω από τα προαναφερόμενα.. Βεβαίως αναλυτικό βιογραφικό θα επισυναφθεί κατά την διάρκεια της προσωπικής συνέντευξης. Η εκ του σύνεγγυς επικοινωνία θα δώσει την ευκαιρία στους συνομιλητές-διαπραγματευτές να ξεδιπλώσουν τις αρετές τους. Ελπίζω επίσης, να μην υπάρχει κάποιος, έστω και ένας, από την Elite, που να θεώρησε ότι απευθύνομαι σε Κωστάκηδες, Γιωργάκηδες, Λάκηδες, Μάκηδες και τους λοιπούς από την συνομοταξία των γελωτοποιών του βασιλιά. Η εσμός των χειροκροτητών, των συνειδητοποιημένων και ευαίσθητων υπηκόων, απασχολεί από το χρόνο της ημερήσιας δραστηριότητας μου αυτόν τον ελάχιστο που απαιτεί η πρωινή μου γυμναστική, λίγο πριν βγω στην Αρένα. Επειδή λοιπόν τους δασκάλους μου τους διάλεξα εγώ και δεν με διάλεξαν εκείνοι, δεν θα ήταν καθόλου τιμητικό για τον Θουκυδίδη ή τον Machiavelli ο μαθητής τους να σπαταλιέται σε μάχες κατάληψης του κουραδόκαστρου. Τους πιο σύγχρονους δασκάλους μου τους διάλεξα μετέχοντας στην νυχτερινή «επαναστατική» δραστηριότητα των Bars όπου οι παράγοντες της διανόησης αριστερής και μη ανέπτυσσαν τις ευφάνταστες θεωρίες τους και στους μαζικούς χώρους της πολιτικής και κοινωνικής δράσης όπου οι κομματικοί υπάλληλοι αναλώνονταν σε προπαγανδιστικές ρητορείες.
Τι είναι αυτό που με οδήγησε σ΄ αυτή την ηθική κατρακύλα;
Γιατί αποφάσισα να περάσω από την άλλη όχθη του ποταμού;
Το γιατί δεν απευθύνομαι στα καλά παιδιά της αριστεράς είναι νομίζω προφανές. Τα μαγαζιά της αριστεράς δεν πληρώνουν καλά, είναι οι χειρότεροι εργοδότες και σε ταράζουν στο κατηχητικό. Η αριστερά εξάλλου δεν φαίνεται να με έχει και πολύ ανάγκη αφού όπως αποδεικνύετε από την αποτελεσματικότητά της διαθέτει λαμπρά στελέχη.
Έκανα την βόλτα μου στην ευμάρεια και στην ξεγνοιασιά του ΄80. Γέμισα τις μπαταρίες μου με μια παρατεταμένη αγρανάπαυση το ΄90. Έδωσα την μάχη μου με το θηρίο του καζινό-καπιταλισμού το ΄00, αλλά εις μάτην.
Ήρθε λοιπόν η ώρα να πληρώσω το λογαριασμό.
Ο κάθε ενδιαφερόμενος καταλαβαίνει ότι το διάβημά μου, παρότι απονενοημένο καθόσον βρίσκομαι στα πρόθυρα οικονομικής καταστροφής, διακρίνεται για την επικοινωνιακή του στρατηγική και το ρεαλισμό του. Εξάλλου μιλάμε για οικονομικό χρέος που είναι σταγόνα στον ωκεανό της μίζας. Η εν λόγω κατάσταση μου, μπορεί να αξιοποιηθεί από την άλλη πλευρά της διαπραγμάτευσης προκειμένου να εξασφαλίσει καλή τιμή, αλλά εφιστώ την προσοχή γιατί ο χρόνος μας πιέζει αμφοτέρους. Είναι κοινός τόπος, σε όσους έχουν αγγίξει έστω το αλφάβητο της θεωρίας του πολέμου, ότι στον πόλεμο και στην πολιτική το χθες είναι αργά ενώ το σήμερα είναι νωρίς.
+5 πάνω -5 κάτω, θα τα βρούμε.
Συνηθίζεται ο εκτιθέμενος στον πλειστηριασμό, να προτείνει την τιμή εκκίνησης αφού συνεργαστεί με τους ειδικούς εκτιμητές. Αρχικά έπεσε στο τραπέζι η πρόταση να προτείνω ως τιμή εκκίνησης τις αξίες του μικροαστού:
Γκόμενες, Παλάτια & καλά κρεβάτια.
Αλλά ένας εκ των συνεργατών μου, ως εκ θαύματος, είχε την εξαιρετικά πρωτότυπη ιδέα να προτείνουμε τιμή οροφής. Έτσι οι πλειοδότες θα λειτουργήσουν με λιγότερο άγχος και η συναλλαγή θα διεξαχθεί σε πιο χαλαρό και ευχάριστο κλίμα.
Η τιμή οροφής είναι: Ζωή, Δημιουργία, Έρωτας.
ΜΑΡΤΙΑΙ ΕΙΔΟΙ
Τὰ μεγαλεῖα νὰ φοβᾶσαι, ὦ ψυχή.
Καὶ τὲς φιλοδοξίες σου νὰ ὑπερνικήσεις
ἄν δὲν μπορεῖς, μὲ δισταγμὸ καὶ προφυλάξεις
νὰ τὲς ἀκολουθεῖς. Κι ὅσο ἐμπροστὰ προβαίνεις,
τόσο ἐξεταστική, προσεκτικὴ νὰ εἶσαι.
Κι ὃταν θὰ φθάσεις στὴν ἀκμή σου, Καῖσαρ πιά·
ἒτσι περιωνύμου ἀνθρώπου σχῆμα ὃταν λάβεις,
τότε κυρίως πρόσεξε σὰν βγεῖς στὸν δρόμον ἒξω,
ἐξουσιαστὴς περίβλεπτος μὲ συνοδεία,
ἂν τύχει καὶ πλησιάσει ἀπὸ τὸν ὂχλο
κανένας Ἀρτεμίδωρος, ποὺ φέρνει γράμμα,
καὶ λέγει βιαστικὰ «Διάβασε ἀμέσως τοῦτα,
εἶναι μεγάλα πράγματα ποὺ σ᾽ ἐνδιαφέρουν»,
μὴ λείψεις νὰ σταθεῖς· μὴ λείψεις ν᾽ ἀναβάλλεις
κάθε ὁμιλίαν ἢ δουλειά· μὴ λείψεις τοὺς διαφόρους
ποὺ χαιρετοῦν καὶ προσκυνοῦν νὰ τοὺς παραμερίσεις
( τοὺς βλέπεις πιὸ ἀργά)· ἂς περιμένει ἀκόμη
κ᾽ ἡ Σύγκλητος αὐτή, κ᾽ εὐθὺς νἀ τὰ γνωρίσεις
τὰ σοβαρὰ γραφόμενα τοῦ Ἀρτεμιδώρου.
Εναποθέτω τις ελπίδες μου σε αφελής χαμηλόβαθμους υπάλληλους και σε μη ανασφαλή υψηλόβαθμα στελέχη προκειμένου το μήνυμα να φτάσει στην πηγή. Δεν έχω την δυνατότητα να σπάσω όλα τα στεγανά της επικοινωνίας, οπότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να εξαντλήσω κάθε δυνατότητα που μου παρέχει η τεχνολογική εξέλιξη της εποχής μας.
Είπα και ελάλησα και αμαρτίες πολλές έχω!
De Profundis: εκ βαθέων
εξομολόγησις-εως: (λέξις μαρτυρούμενη από της αρχαιότητος μέχρι σήμερον) -ι -η (δημοτική) : πλήρης ομολογία, αποκάλυψις. 2. εκκλ. εξομολόγησις αμαρτιών εις ιερέα (εν των επτά μυστηρίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας). 3. (Μεσαιωνικό) μετάνοια. – Από το λεξικό του Δημητρίου Β. Δημητράκου – 1970
γκόμενα: γοητευτική, περιζήτητη από το άλλο φύλο.
Για τους φλώρους και τις κότες της πολιτικής ορθότητας, και μόνο γι΄ αυτούς, επισημαίνω ότι η χρήση του όρου «γκόμενα» είναι συμβατή με την εν λόγω εποχή και διατηρεί την ομορφιά του μέχρι τις μέρες μας.
