Δαίμων Δαήμων
Για έναν ανθρώπινο και δημιουργικό μηδενισμό.
Κατά τ΄ άλλα μου είναι μισητό οτιδήποτε απλώς με διδάσκει χωρίς να αυξάνει τη δραστηριότητά μου ή να την ζωογονεί άμεσα.
Αυτά είναι τα λόγια του Goethe [1] με τα οποία, σαν ένα ceterum censeo βγαλμένο από τα βάθη της καρδιάς, ξεκινάει η πραγματεία [2] του Nietzsche για την αξία και την απαξία της ιστορίας. [3]
Το «παράκαιρο» αυτό δοκίμιο του σπουδαίου φιλοσόφου είναι το δεύτερο της σειράς των «παράκαιρων στοχασμών» που καλύπτουν τη δημιουργική τετραετία 1873 – 1876. Καμία σχέση ασφαλώς με κάποια εκλογική θητεία, σε μια εποχή που μοιάζει απελπιστικά, προς το δυσμενέστερο, με τη δική μας..
Τα μνημεία δεν υπάρχουν πλέον για τη μνήμη. Η ιστορία δεν είναι ζωή. Νεκροζώντανοι στο κύτταρο, σε παγωμένο νοσταλγικό χρόνο. Κάθε τι από το πριν, από το απώτερο παρελθόν, αποκαλυμμένο ως θαύμα, ξεπροβάλει από την αχλύ του μύθου και επιβάλει υποχρεωτικά στο τώρα μια «καλή» ιστορία, μια μεγάλη κληρονομιά.
Η καταστροφή δεν είναι παρά μια συνωμοσία της ζωής ενάντια στην ιστορία και στην μούχλα των βιβλιοθηκών και των μνημείων. Κάθε καταστροφή στο τώρα μας επισημαίνει ότι δεν υπήρξε ολοκληρωτική και μας αναθέτει τα καθήκοντα της αποτίμησής της. Και τι είναι άραγε μια καταστροφή;;; Κι αυτό ανεξάρτητα με το αν είναι ένα ατύχημα ή μια εγκληματική ενέργεια ή αμέλεια που είναι το αυτό.
Ποια ντουβάρια και ποιος συμβολισμός τους αποτιμάται ως μεγαλύτερης αξίας από τον άνθρωπο;;; Ποια τέχνη ζει στους αιώνες των αιώνων και ποια «πολιτιστική κληρονομιά» έχει αυταξία χωρίς το θαυμάζειν;;; Αυτή την ανθρώπινη, βαθιά ανθρώπινη, ουσία.
Για ποιον υπάρχει η τέχνη αν όχι για τον άνθρωπο, καλλιτέχνη της ζωής.
Η μικροαστική και προλεταριακή πλέμπα κλαίει πάνω από τις στάχτες. Αντάμα με τους αφέντες τους οι δούλοι ψυχορραγούν πάνω στα ερείπια του κόσμου. Έτσι μίλησε ο Ζαραπούστρας [4] αλλά κανείς δεν άκουσε.
Μόνιμη η ιστορική διδαχή ότι η ιστορία δεν διδάσκει…
Ο Κόσμος Απαρτίζεται Από Περιπτώσεις.
Η Temple Grandin είναι aspie. Εμείς οι aspies, οι περισσότεροι από μας, έχουμε μια θαυμαστή επικοινωνία με τα ζώα, με κάθε τι ζωικό και ζωώδες. Είμαστε πιο κοντά στη φύση από σας τους «κανονικούς». Είμαστε, για να το πω καλύτερα, η φύση σ΄ όλες τις εκφάνσεις της.
Η Temple Grandin κάνει τέχνη, είναι μια σπουδαία καλλιτέχνης.
Η ζωή είναι τέχνη, μαλάκες και μαλακισμένες. Μόνο εμείς οι δαίμονες και τα φρικιά ασκούμε τη θαυμαστή τέχνη της ζωής. Αν θέλετε να ζήσετε σταματήστε να νοσταλγείτε το θαυμαστό παρελθόν και να ονειρεύεστε ένα ουτοπικό μέλλον. Πιάστε τσάπα, φτυάρι, μπόμπα. Γιατί και το να καλλιεργείς, ειδικά αυτό, είναι μια καταστροφή.
Ποια Notre-Dame και ποιο γαμημένο Παρίσι… Τα δάκρυα μου ποτίζουν το Μάτι, δεν έχω άλλο πόνο για τις €παϊκες καταστροφές. Είμαι υπέροχα «επαρχιώτης». Ανακυκλώνομαι στο είναι μου αντικρίζοντας τον βαθύ ορίζοντα του πελάγους από τις βουνοκορφές της Ιστορίας. Ως άνθρωπος-δέντρο μιλάω στα πουλιά.
Τα Βερολίνα και τα Παρίσια είναι για τους Νενέκους, τους κομπλεξικούς. Στις μέρες μας μάλιστα δεν είναι ούτε καλός τόπος αυτοεξορίας.
Αν κάνω την «έκπληξη», ιδίως στον εαυτό μου, θα περάσω απέναντι, στο νέο κόσμο, στον αληθινά νέο κόσμο. Εκεί με τους «αφελείς» γελαδάρηδες που ότι λένε το εννοούν, χωρίς περικοκλάδες. Εκεί θα ενώσουμε τους «επαρχιωτισμούς» μας για να σε πηδάμε €πη (ακόμα) για καμία 500αριά χρόνια, και βάλε. . . κι άλλα γράμματα χασάπη.
Ζήτω η υπέροχη αυτιστική Αμερική.
Αφήστε τους νεκρούς να προχωρούν.
Διαβάστε ακόμα: Σ.Α.Σ.Α. να ανατινάξουμε την ακρόπολη!
[1] Από μια επιστολή του Goethe στον Schiller με ημερομηνία 19 Δεκεμβρίου του 1798.
[2] Ιστορία και Ζωή, Friedrich Nietzsche, μετάφραση: Ν. Μ. Σκουτερόπουλος, επιμέλεια σειράς: Παναγιώτης Κονδύλης, Εκδόσεις: Γνώση. Έχω στη βιβλιοθήκη μου το ISBN 960-235-552-2 > Αθήνα: 1993
[3] Με τη σημασία της ιστορικής παιδείας και γνώσης κι όχι με αυτήν της ροής των (ιστορικών) γεγονότων.
[4] Παραφθορά του Ζαρατούστρας.
