Δαίμων Δαήμων
Από μικρός μου αρέσουν οι νέες -κι ωραίες-… 
τι πιο αυτονόητο θα πει κανείς…
Καθόλου αυτονόητο θα έλεγα, γιατί αντίθετα στα γούστα μου τον έρωτα, από τον πρώτο (μου) έρωτα, μου τον έμαθαν μεγαλύτερες (μου).. όχι «απελπιστικά» μεγαλύτερες αλλά πάντως μεγαλύτερες. Σε πείσμα της μοίρας συνεχίζω να γοητεύομαι από τις καλλίπυγες κορασίδες και τις καλλίπυγες γενικώς. Η νεότητα της ψυχής και του κώλου παραμένει για μένα το μόνο κριτήριο επί-βίωσης. Στον έρωτα μετουσιώνονται σώματα, η ενότητα ψυχής και σάρκας, κι όχι ψυχές ή σάρκες.
Το πρόβλημα της εποχής μας φρονώ πως είναι το απελπιστικό γήρας της νεότητας. Οι νεότερες εμού, που με απασχολούν και με γοητεύουν, από φυσική παρόρμηση (κλίση), είναι απελπιστικά γερασμένες, βουτηγμένες σε συμβάσεις και ιδεοληψίες. Πριν γνωρίσουν, έστω ελάχιστα τον κόσμο, αποφάσισαν να ενταχθούν σε «επαναστατικές» κανονικότητες.
Ο έρωτας ήταν, είναι και θα είναι μια παράβαση. Αν δεν είναι παραβίαση κάθε κανονικότητας, δεν είναι..
Νέοι, μεσήλικες και γεροντότεροι, δεν θέλουν να ζήσουν, αυτή την μια και μοναδική ζωή που μας δόθηκε ή έστω πεταχτήκαμε (μάλλον βίαια) μέσα σ΄ αυτή. Αναλώνονται σε αναζήτηση ταυτότητας ή νοήματος λες και η γοητεία ζήτησε ποτέ την έγκριση κάποιου νομοθέτη, των κανονιστικών διαταγμάτων του λόγου ή μιας «ηθικής» του βίου.
Συγνώμη αν σας σοκάρω, αλλά όπως και μπροστά στο άψυχο σώμα δεν έχουμε «εικόνα» του θανάτου, έτσι και η εικόνα ενός ζευγαριού, του πλέον «ερωτευμένου» και τρυφερού ζευγαριού, δεν μας λέει απολύτως τίποτα για τον έρωτα. Ο έρωτας και ο θάνατος παραμένουν ένα μυστικό. Όπου είναι ο θάνατος δεν είμαστε εμείς, όπου είναι ο έρωτας είμαστε εμείς, ολόψυχα.
Θα μπορούσε αυτό να είναι μια εισαγωγή για το πόσο λάθος «διάβασε» η εποχή μας την λίμπιντο (Libido), είναι όμως κάτι ξεχωριστό (άλλο) ελπίζω…
Την υγεία μου να έχω γιατί εκτιμώ ότι άνοιξα σπουδαίο κεφάλαιο.
Πρώτη Δημοσίευση: 15 Μαΐου 2017
