Ένας φυλακόβιος μετά από αρκετά χρόνια κράτησης απολύεται (η πιο ευχάριστη απόλυση -ακόμα κι από αυτή του φαντάρου) και όπως είναι φυσικό στην οικογένεια του η χαρά είναι διάχυτη. Αφού τον υποδέχονται “με ανοικτές αγκάλες”, κάθονται στο μεσημεριανό τραπέζι για να απολαύσουν όλοι την μαγειρική της νοικοκυράς (συζύγου του εν λόγω). Οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν με τον πατέρα (φυλακόβιος) όπως είναι φυσικό να επιμένει να ρωτάει για τις επιδόσεις των παιδιών στο σχολείο και για την διαγωγή τους. Όταν πια σημαίνει εσπερινός και αποχωρούν οι λοιποί συγγενείς (Παππούδες, θείοι κ. ά.), ο πατέρας παίρνει τον μεγαλύτερο γιο (έφηβος) και βγαίνουν για τσάρκα. Ενώ ο πατέρας προσπαθεί να τον ψαρέψει για τα της ερωτικής του ζωής, αυτός εκσφενδονίζει το συνταρακτικό ερώτημα:
– Μπαμπά, τι είναι πούστης;
Ο πατέρας αφού συνέρχεται γρήγορα από το αρχικό σοκ απαντάει:
– Κοίτα γιε μου είσαι αντράκι πλέον και μπορώ να σου μιλήσω ελεύθερα. Εκεί στην φυλακή όπως θα ξέρεις δεν έχουμε γυναίκες. Οπότε αργά ή γρήγορα “το κάνουμε” μεταξύ μας, προκειμένου να ικανοποιηθούμε σεξουαλικά. Όταν κάποια στιγμή μου αλλάξαν συγκρατούμενο στο κελί, συμφωνήσαμε ότι για το ποιος “θα κάθετε” στον άλλον, όταν θα είχαμε καύλες, να το ρίχνουμε στον κλήρο. Την πρώτη φορά έλαχε σε μένα ο κλήρος και έκατσα. Την δεύτερη το ίδιο. Την τρίτη φορά που έλαχε σ΄αυτόν ο κλήρος, αυτός μου είπε: Α όλα κι όλα, εγώ δεν κάθομαι.
Ε αυτός παιδί μου είναι πούστης.
Θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑϊσμός και ο μικροαστισμός, οι τελευταίοι -ισμοί;
Στο Athens Pride είχα να κατέβω από το 2009. Αφορμή στάθηκε το σχόλιο που ακούστηκε από τον αρχι-gay συνδικαλιστή που ανέβηκε για να κάνει μια ανακοίνωση με την κάθοδο του Τζιμάκου από την σκηνή: “καλούλης είναι μωρέ για heterosexual…” Η αλήθεια είναι βέβαια ότι είχα ξενερώσει γενικώς με την όλη φάση…
Είμαστε όλοι λεσβίες!
Γι΄αυτό και κατεβήκαμε όλα τα κορίτσια φέτος στο Athens Pride. Εγώ προσωπικά «το είχα μυριστεί» ότι θα ήταν καλά και επιβεβαιώθηκα. Επικράτησε μια ατμόσφαιρα χαράς και ένιωσα ότι οι άνθρωποι στο καταραμένο Ραγιαδιστάν, έστω κάποιοι άνθρωποι, ήρθαν κοντά, πέρα από προκαταλήψεις και μνησικακίες. Για το αν έχει αρχίσει να φυσάει ένας φρέσκος αέρας, ή είναι λόγω της προ-εκλογικής συγκυρίας που μας άφησαν ήσυχους οι κομισάριοι, οι ιντσρούχτορες, οι συνδικαλιστές κ. ά. “δημοκρατικές” δυνάμεις . . . “Θα δείξει”.
Προς το παρών η επικρατούσα συνθήκη είναι ότι αναγκάζεσαι πλείστες όσες φορές να πεις, αν και είμαι heterosexual υποστηρίζω τους gay, τις λεσβίες και την ελευθερία της σεξουαλικής έκφρασης. Κατ’ αντιστοιχία ακούς κάποια-ον να λέει: Αν και δεν υποστηρίζω την Παπαρήγα, θεωρώ ότι στο τάδε ή στο δείνα ζήτημα έχει σωστή θέση το ΚΚΕ. Αυτή η συνεχής αγωνία να πετάξουμε από πάνω μας την υποψία προκατάληψης, “κομματικής” ένταξης ή κάποιας “σημαίας”, μας δείχνει πόσο μακριά είμαστε από το να ξεκινάμε με θετική προαίρεση προς τον ομιλούντα. Η μνησικακία και η μισαλλοδοξία είναι οι “Αρετές” της καθημερινότητας του Ραγιαδιστάν.
Πιο πολύ από την δεξιά “ιδεολογία” και τα Φασιστικά μορφώματα, είναι ο Μανιχαϊσμός της Αριστεράς που θρέφει τα πάθη και τη μικροαστική υποκρισία. Η Αριστερά προτιμάει να ορισθεί περισσότερο από τους εχθρούς της παρά από την πολιτική της αυτονομία και τις θέσεις της. Οι φασίστες μας χαστουκίζουν, το κατεστημένο μας διαβάλλει, τα καθεστωτικά mass media μας προβοκάρουν και οι Δεξιοί μας βρίζουν…. Άρα εμείς είμαστε οι “καλοί”, αφού οι άλλοι είναι οι “κακοί”. Πιο πολύ από τον “αποκεκαλυμένο” φασισμό των “Κασιδιάρηδων” που είναι συμμορίτικος και ερασιτεχνικός (παρ΄ ότι παράγει μαχαιρωμένους και μώλωπες), επικίνδυνος είναι ο φασισμός στις καρδιές και στα μυαλά των μικροαστών. Ο μαγαζάτορας “κλείνει το μάτι” στον χρυσαυγίτη “που καθαρίζει την γειτονιά από τα μιάσματα και εκδηλώνει την “ευαισθησία του” με άνεση συμμετέχοντας σε “ανθρωπιστικές” εκδηλώσεις του γούστου του και της “ιδεολογίας” του.
Πόσο κρετίνος και κάφρος είναι ο Ελληναράς γονιός στα “αρβανιτοχώρια”; . . .
Σέρνει το παιδί του σε μια “πολιτική” εκδήλωση και πορεία διαμαρτηρίας που τα zobi φωνάζουν:
Δώσε Ηλία Ξύλο Στην Λεσβία!
Πόσο ηλίθιοι και αστοιχείωτοι είναι; …. Ο αριστερός ή αναρχικός νεανίας και η κουστωδία των καθοδηγητών που κατεβαίνει στον “Άγιο Παντελεήμονα”, με την επιμελώς ατημέλητη άνεση και εμφάνιση….. Όταν στην ερώτηση της λαϊκής τάξης τι θα γίνει με τους παράνομους μετανάστες και την εγκληματικότητα, απαντάς με χαρακτηρισμούς είσαι ρατσιστής και Φασίστας. Με συνθήματα απροσμέτρητης ρηχότητας, «όλοι οι μετανάστες αδέρφια μας (ή φίλοι μας)» και με αβασάνιστους χαρακτηρισμούς, δεν μπορεί να προσδοκάς να δημιουργήσεις Δημοκρατικό Μέτωπο. Ακόμη και το Αριστερό Μέτωπο που τσαμπουνάει ο Αλέξης και οι “φωστήρες” του αυλόγυρου θέλει λαό, πολύ λαό. Δεν έχει εφευρεθεί ακόμη μέτωπο που να το απαρτίζουν οι περιώνυμες elite, ακόμα και αν συμπεριλάβουν κάποια πρόβατα ποικίλων αποχρώσεων.
Θα κλείσω, προς το παρών, με χρήση της λέξης πούστης, «με την καλή την έννοια…. πάντα»,
Απευθυνόμενος στην Αριστερά θα της πω:
Σ΄αγαπάω ρε πούστη μου, αλλά για πόσο ακόμα θα τον “παίζεις”;
Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης. Δαήμων: δαιμόνιος & επινοητικός. Σχεδόν ανίκανος όμως να «πουλήσω» τον εαυτό μου στο θέαμα ή και την ψυχή μου στον διάβολο.
Δαίμων Daemon Graecum est
